De toespraak van mijn moeder op Florian zijn uitvaart

Lieve Mirjam en Tom, Elinde, Julian en Celeste.

Lieve familie, vrienden, kennissen.

Lieve mensen die op de een of andere manier met de kleine Florian en zijn ouders verbonden zijn.

Hier sta je dan als opa en oma, als ouders.

Machteloos, verbijsterd, vol verdriet, opstandig, kapot.

Zo’n immens groot ondraaglijk verdriet.

Pijn..

Daar weten jullie alles van Tom en Mim.

Laten we even terug gaan naar het begin van dit jaar. Verbijsterd en geschokt vloog je ons huis binnen met de boodschap dat er twee baby’s kwamen! Maar al heel snel wende het idee en waren we blij om het nieuwe dubbele leven.

Toen viel jij van de vlieringtrap en brak je rug. De pijn aan je rug was zo intens en enorm. 

De zwangerschap verliep nu bepaald niet zonder slag of stoot. 

We leefden allen vaak tussen hoop en wanhoop.

Na de uiterst pijnlijke bevalling werden twee wonderschone wezentjes geboren: Celeste en Florian

Wat waren we blij dat we ze in onze armen hadden. Dat Florian het syndroom van Down had was een schok, maar al snel hadden we het over ons zonnekindje en werden er plannen gemaakt voor de toekomst met hem.

Een typische Mirjam uitdrukking was, dat Jan nu nog wel dertig jaar Sinterklaas kon blijven spelen, want Florian zou toch wel blijven geloven.

Een ergere pijn voor jullie kwam daarna. Florian in en uit het ziekenhuis. Iedereen die moeder is weet hoe het door je heen snijdt als je kind geprikt wordt. Florian moest heel, heel veel medische zorg doorstaan en elke keer moesten jullie machteloos toezien dat er weer wat bloed geprikt moest worden, weer wat onderzoeken, weer wat medicatie. 

De oermoeder en – vader werden toen wakker in jullie.

Als een moederkloek beschermde je Florian, koesterde hem, troostte hem en was er voor hem. Dag en nacht.

Wij stonden allemaal versteld hoe jullie dat toch deden naast de verzorging van drie andere kindjes:

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, logopedie, fysiotherapie, downpoli, AMC, LUMC, Spaarnegasthuis… Geen week ging er voorbij of er was wel weer een medicus betrokken bij ons mannetje.

De lange, lange uren wachten tijdens zijn hartoperatie. 

Jullie pijn van: we moeten ons kind toevertrouwen aan de chirurgen. 

Jullie pijn om te zien hoe dat kleine ventje aan tig slangetjes lag.

Maar ook de rust die over Florian kwam toen Mirjam hem in haar armen mocht nemen omdat hij zo onrustig was. Hij voelde zijn moeder en het was goed voor hem.

Want lieve Tom en Mirjam, jullie zorgden zo goed voor hem!

Zo goed. Je wist wat hij nodig had en jullie liefde voor hem is zo groot. Dat, lieve kinderen, heeft hij zeker weten gevoeld.

Die onvoorwaardelijke liefde van zijn ouders. 

Daardoor kon hij ondanks al zijn lichamelijke ongemakken gelukkig zijn. Vertrouwen hebben in jullie. Hij glimlachte vaak en kon met zijn prachtige oogjes je zo indringend aankijken.

Hij was nog jong maar wie hem zag moest wel van hem houden.

Hij was gelukkig met zo’n liefdevol stel ouders.

Jullie zorgden bewonderenswaardig goed voor hem.

Zoveel liefde heeft hij ontvangen van jullie.

De ergste pijn in overtreffende trap overkwam jullie vorige week zaterdag. Florian heeft jullie en ons moeten verlaten. Zijn lichaampje kon blijkbaar niet meer.

Niemand had dit voorzien, niemand kon er ook iets aandoen.

Florian gleed zomaar weg uit het leven.

Hij kon niet langer meer bij ons blijven.

Ik ga slapen, ik ben moe, sluit mijn beide oogjes toe. 

Ach ventje toch. Dapper vechtertje.

Dat was één van de eerste gedachten die bij mij opkwam toen ik hem daar zo stilletjes zag liggen op de spoedpost. 

Ik las deze week: Lief klein mannetje, ik kan je niet loslaten uit mijn armen, je was zo licht toen je leefde en je bent nu zo zwaar in mijn hart…’

Die rauwe pijn van gemis zal nooit meer stoppen, lieve Tom en Mir. 

De wond die zaterdag geslagen is zal nooit meer helen.

Eens kunnen jullie ermee leven. Misschien.

We beloven jullie om altijd om je heen te staan, om jullie te helpen, te steunen waar we kunnen.

Als ouders, als directe familie, als vrienden.

Samen gaan we proberen deze ondraaglijke pijn te verzachten.

Florian heeft heel, heel veel geluk had om bij zulke lieve zorgzame en adequate ouders geboren te worden. 

Hij was gelukkig door jullie liefde voor hem.

Florian heeft heel veel betekend voor iedereen en zal dat blijven doen. 

Niet alleen voor de aanwezigen hier, maar ook voor je vele duizenden volgers van je zonnetjeflorian blog en twitter. 

Florian heeft al die duizenden mensen geraakt met zijn korte aanwezigheid. Weet hem dan ook gekend door al die mensen!

En uiteindelijk, lieve Tom en Mirjam en kindjes,overwint gelukkig de liefde.

Weet jullie mannetje geborgen in jullie liefde voor hem.

Al is hij niet meer bij ons, hij leeft voort in onze harten voor altijd.

Een onvergetelijk lief klein kwetsbaar mannetje.

Voor altijd geborgen in liefde.

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

(Mijn moeder schreef ook een prachtig stuk in het boek Florian is niet voorbij, nog steeds te bestellen.)