Een gedenkplaats of woonhuis?

“Jeetje Mir, ik begrijp je, maar het huis wordt wel heel erg een gedenkplaats,” zegt Tom terwijl ik weer een bestelling heb binnengekregen en een grote afbeelding van ons knulletje bedrukt op aluminium uit de verpakking haal. “Hoezo? Mag ons knulletje er niet bij hangen dan?” Ik wijs naar de foto’s van de 3 andere kinderen.“Tuurlijk wel, al hang je de hele muur vol.. als dat jou een goed gevoel geeft.”
“Wat is dan het punt?” Vraag ik geërgerd. “Nou, persoonlijk vind ik dat Florian nu wel heel zichtbaar aanwezig is in huis. Overal waar ik loop, hangt of staat er wel iets van hem. Maar wat ik zeg, als het jou helpt snap ik dat, maar ik vind het best confronterend.” Ik schiet in de aanval. “Wil je ons kind vergeten dan? Het valt echt wel mee!”  Ik kijk ondertussen om mij heen en zie al zo’n 9 uitvergrote foto’s van Florian hangen of staan. Daarnaast is er de Florian-kast. De kast waar zijn urntje staat, zijn slofjes, zijn knuffel en beeldjes die ik heb gehad. Naast de kast hangt het gebreide pakje dat Florian het meeste aan had. Hij lag er ook in opgebaard maar op het laatste moment heb ik zijn kleertjes verwisseld omdat ik het pakje wilde houden. Zelfs op de wc hangt het vol met foto’s en er hangt een groot schilderij dat gemaakt is door Elindes klas voor de uitvaart.

“Hmmm… misschien heb je wel gelijk,” zeg ik zacht. “Maar ik wil hem niet vergeten.” Ik barst in huilen uit en Tom pakt mij vast.“Je vergeet hem nooit, lieverd.”

“Ik wil hem precies zo herinneren zoals hij was. Hij mag niet vervagen,” snik ik. “Daar heb je al die foto’s niet voor nodig.” Troost Tom.

Ik denk aan de woorden die Tom zei. Hij zei dat hij het confronterend vindt, daar moet ik ook naar luisteren. Misschien is dat voor de kinderen en buitenwereld ook wel zo.“Ik ga wat foto’s weghalen, lieverd,” zeg ik nog steeds snikkend. “Doe dat op jouw tijd en moment, het is goed zo.”“Nee, het is niet goed zo, jij bent net zo belangrijk.”
Ik haal een paar foto’s weg en hang die boven in de gang op waar ze minder opvallen en sommigen leg ik weg. Twee blijven hangen. Een van hem alleen en een waar hij met zijn broer en zusjes op staat. De foto’s bij het toilet haal ik weg.
“Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind het wel een verademing.” zegt Tom.

Heel eerlijk gezegd… Ik eigenlijk ook…