Een nieuw leven!

“We hebben alles geprobeerd maar kunnen niets meer voor hem doen.”Toen ik deze woorden hoorde, dacht ik dat mijn leven over was. Hoe kon ik nou verder leven zonder mijn lieve kindje. Hoe zou ik ooit nog kunnen lachen en kunnen genieten van het leven?
Nu inmiddels vier maanden later kan ik zeggen dat deze gebeurtenis een start van een nieuw leven voor mij is geweest.

Ik was vastbesloten om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ten eerste ben ik aan mijzelf gaan werken. Ik zag de beelden van de crematie terug en dacht.. wow! Wat een onderkin. (Ja, je kan je echt nog wel drukmaken om dit soort dingen hoor:-)) Ik had ook nog erg last van mijn rug door de breuk tijdens de zwangerschap en besloot dat het anders moest. Ik ben gaan sporten en heb mijn voedingspatroon helemaal aangepast. De kilo’s vlogen eraf. Ik zit nu op -12 kilo maar wil nog -8 kilo. 

Ik was ook vastbesloten om een boek over Florian te schrijven. Vorige week heb ik het manuscript ingeleverd, en hoewel ik het ongetwijfeld nog wel een paar keer terug zal krijgen ben ik verbaasd en trots dat ik gewoon een boek heb geschreven. 

Ik heb eerder geschreven dat ik mijn baan was krijggeraakt vanwege een reorganisatie. Dit hoorde ik drie weken nadat de tweeling geboren was. Ik was er kapot van. Ik had het altijd zo naar mijn zin gehad. In februari mocht ik toch terugkeren. Ik was hier erg blij mee want ik miste mijn collega’s.
Alleen…het voelde niet goed meer en daarom heb ik opgezegd. 

Ik wil iets totaal anders gaan doen met mijn leven. Geen HR, Arbo & Verzuim meer maar wat dan wel? Ik ben er nog niet uit en zie wel wat er op mijn pad gaat komen. Ik had mijn carrière en leven helemaal uitgestippeld. Maar het leven laat zich niet uitstippelen. Het leven duurt te kort om iets te doen wat je niet leuk vindt.
Lieve Florian, Dank je wel dat je mij dit hebt doen inzien.