Gaat de hartpijn over?

‘Gaat deze pijn ooit nog over?’ 
Een van de meeste gestelde vragen wanneer ik contact heb met een ouder waarvan het kindje net is overleden.

Het liefste zou ik willen antwoorden: ‘Ja! Over een paar weken wordt de hartpijn, zoals ik het noem, minder erg en over een paar maanden is je leven weer normaal.’
Maar helaas het is niet zo..en toch wil ik de ouders die ik begeleid een sprankje hoop geven, maar hoe doe je dat wanneer je grootste bezit net verloren is? Eigenlijk is het woord ‘begeleiden’ niet goed. Ik ben geen deskundige. Zie het meer als een rouwmaatje of als een ervaringsdeskundige met een luisterend oor.
De gesprekken starten meestal twee dagen na het overlijden, ze kunnen met mij chatten wanneer zij hier behoefte aan hebben. De gesprekken variëren over tips voor het opbaren, tot vreemde reacties die ze krijgen tot ervaringen delen. Het moeilijkste van dit alles vind ik om niet mijn eigen rouw op hen te projecteren. Florian is natuurlijk nog maar (of al) 16 maanden geleden overleden. 

De pijn blijft, maar het wordt in de loop der tijd wat dragelijker. Je leert er beter mee om te gaan. Maar toch gaat het met golven van geluk naar extreem verdriet.
Ik kan mij heel erg storen aan klagende ouders dat de kinderen thuis zijn. Wees blij dat je ze kan knuffelen…maar relativerend… uhh ja ik ben ook wel weer blij wanneer de scholen weer opengaan. 

Met alles moeders die ik heb mogen begeleiden heb ik inmiddels heel goed contact, je kunt bijna spreken over een online vriendschap.

Natuurlijk is het voor mij ook heel heftig, je leest het verdriet in de puurste vorm van ouders.

Je ziet de foto’s of filmpjes van de kleine engeltjes. De verhalen over het overlijden zelf.

Ouders zijn radeloos, hoe moeten zij verder. Het schuldgevoel wat toch vaak aanwezig is. Ik herken het allemaal zo. Buiten het overlijden hebben de meeste ouders ook een trauma aan het overlijden overgehouden. Hiervoor adviseer ik hen overigens om professionele hulp te gaan zoeken. 

Telkens wanneer ik moeders spreek in de eerste week van het overlijden van hun kindje, komen voor mij ook de beelden terug van de eerste week na Florian’s overlijden. Voor mij helpt dit ook om het een plekje te geven en wanneer ik een berichtje krijg met: ‘Ik vind het zo fijn dat wij contact hebben’, voel ik mij blij. Dankzij Florian kan ik andere moeders helpen en bevestigt het weer voor mij dat zijn leven niet zinloos is geweest. 

Florian heeft zoveel mensen doen inzien hoe waardevol het leven kan zijn.

Florian is niet voorbij..

Berichtje voor mijn Florian: “ Ik hou van jou, kleine bolkop”