Geen vakantie zonder ziekenhuis!

“Wanneer zijn jullie aangekomen?”“Gister, en jullie?”“Wij ook, wat een weertje he?”“Ja, heerlijk, wat een verschil met Nederland!”

“Goedemiddag, willen jullie misschien wat bestellen?” Wij kijken elkaar aan, ach waarom niet, onze kinderen hebben elkaar al gevonden. Wanneer de drankjes worden neergezet komt Julian bij mij op schoot geklommen. “Zo, en wie is deze mooie knul?”“Ik heet Julian Jochem Louwen en mijn mama heet Mirjam Agnes Louwen-van Bekkum.”
Wij lachen, sinds een paar weken stelt hij zich altijd zo voor.
“Vind je het leuk hier?” “Jawel, maar mijn broertje Florian is doodgegaan en nu heb ik geen broertje meer maar ik heb wel Florian zijn fles.”
Het stel kijkt ons vragend aan. Inmiddels zijn wij deze situaties wel gewend en we leggen uit hoe het zit. Julian loopt weg en zoals gewoonlijk valt hij weer eens. Het stel kijkt verschrikt op en wij vertellen hen dat wij het gewend zijn. Julian heeft hypermobiliteit en daarnaast focust hij zich niet zo goed, hiervoor heeft hij al een jaar kinderfysiotherapie. We zitten geregeld met hem bij de EHBO. Toen wij afgelopen winter op Gran Canaria waren brak hij zijn sleutelbeentje omdat hij verkeerd uit de auto stapte. Toen hij 1 jaar was klom hij over het traphekje en viel van boven naar beneden en ook is hij een tandje verloren als dreumes. Op de kinderopvang zaten ze soms met hun handen in hun haar door de valpartijen van ons mannetje.

En ook deze vakantie ontkwamen wij er niet aan, hij struikelde over zijn benen met zijn hoofd op het grintpad. Een flinke scheur in zijn wenkbrauw! Na 4 uur gewacht te hebben in het ziekenhuis werd hij eindelijk gehecht. Dit gebeurde met een gas en verdoving. Hij vocht tegen het gasmaskertje en was flink overstuur. Zo zielig, hij gaf er zelfs door over! Voor mij was het ook een pijnlijk moment. Het kapje op zijn mond deed mij aan Florian denken vlak voor zijn hartoperatie en tijdens zijn reanimatie. Ik kreeg tranen in mijn ogen en in gebrekkig Frans probeerde ik het uit te leggen. Ik beloofde de arts dat ik Julian elk uur zou wekken om te kijken of hij alert bleef en was blij toen wij weer buiten stonden.

Het was verder een geweldige vakantie en ondanks dit ziekenhuisdagje hebben wij heel veel mooie dagen gehad. Toch hebben wij besloten morgen al naar huis te gaan in plaats van zaterdag. Ten eerste omdat ik weer bij de as van Florian wil zijn, ten tweede omdat ik veel last heb van mijn gebroken rug (zie vorige blog). En ten derde omdat wij vrijdag ons knulletje gaan herdenken en zaterdag een feestje gaan bouwen voor ons lieve ‘bolkoppie’ Celeste.
De kinderen hebben het ook erg naar hun zin gehad. Zij hebben het nog wel over Florian maar het is niet meer het onderwerp van de dag en dat is goed, denk ik❤️

Liefs, Mirjam