Het verdriet van de kinderen

“Julian wat wil je op je brood?”
“Niets, ik ga niet eten!” (gevolgd door krijsen en gillen).

“Doe je je schoenen aan? anders komen wij te laat op de peuterspeelzaal.”
“Nee, ik ga niet mee!”(gevolgd door krijsen, gillen en op de grond gaan liggen).

“Julian, zet je alvast het bad boven aan?” 
“NEEE!” (gevolgd door krijsen en gillen).

Voor veel ouders klinkt dit herkenbaar en het hoort natuurlijk bij de leeftijd, maar Julian heeft het extreem sinds de dood van zijn broertje.

Ook Elinde kan af en toe redelijk tekeer gaan en omdat ik sinds zijn dood vastbesloten ben om mijn kinderen zo gelukkig mogelijk te maken, troost ik ze wanneer ze deze buien hebben.

Een totaal foute aanpak, ben ik nu achter…

Julian en Elinde zijn beiden naar rouwverwerking geweest en bij beiden blijkt dat er enorm veel boosheid in hen zit.
Elinde heeft tijdens de sessie zichzelf getekend en met kleuren aangegeven hoe zij zich voelt. Haar hoofd heeft zij rood ingekleurd. Deze kleur staat voor boosheid. De plek van haar hart heeft zij geel gemaakt. Deze kleur staat voor blijheid. Blauwe regendruppels vallen over haar heen, deze kleur staat voor verdriet. Verder is er veel groen te zien. Gelukkig maar, deze kleur staat voor ‘Dat zij goed is’.

De week daarvoor heeft zij een ketting gemaakt elke kraal staat voor een eigenschap van Florian. “Nu heb ik mijn broertje toch weer een beetje bij mij!” zei ze trots.


Met Julian werd tijdens de sessie een treinbaan gemaakt en elke keer dat hij boosheid in zich voelde mocht hij even naar de tafel om te krassen op papier.

Ik ben er zelf niet bij maar toen ik de kinderen ophaalde, brak mijn hart. Zij hebben het er duidelijk moeilijk ermee. En daarom geef ik ze nog meer hun zin. Dat voelt als meest natuurlijk om te doen en daarnaast ben ik zo moe. En natuurlijk maken de kinderen daar ook steeds meer gebruik van. Julian schreeuwt soms wel een uur ’s nachts. Celeste komt nog twee keer voor de fles en om half 6 is Elinde al wakker.  Afgelopen donderdag zat ik er helemaal doorheen na weer een nacht geen slaap. De kinderen voelden dat en maakte daar misbruik van.  Bij de kapper was Julian onuitstaanbaar: krijsen, gillen, schreeuwen.. Toen ik weer in de auto zat belde ik mijn ouders huilend op of ik Julian even bij hen kon brengen. Mijn ouders staan dag en nacht voor mij klaar en uiteraard was dit geen probleem. Hij mocht zelfs logeren. Julian vond dat prachtig. 

En ik… ik voelde mij heel schuldig.
Toen ik Tom ’s avonds sprak en het vertelde zei hij dat ik veel te lief was voor de kinderen.
“Je moet geen vragen stellen. Je moet gewoon zeggen: Doe je schoenen nu aan of  jullie gaan naar boven en in bad.” zei hij.
Ik realiseerde me dat hij gelijk had en ben het gelijk gaan toepassen. Ik had daar best moeite mee. 

“Julian, doe je schoenen aan.”
“Neee!” (krijsen gillen.)
“Prima, dan ga je in de gang krijsen en kom je maar terug als je weer normaal doet!” Vijf minuten later komt hij naar buiten met zijn schoenen aan. “Ik vind je zo lief mama, ik hou van jou.”
Het gaat nu veel beter. Zij hadden even een andere aanpak nodig. Want ook al missen zijn hun broertje, zij hebben ook duidelijkheid en structuur nodig. 

“Mama kijk eens boven je? Daar is Florian!”
Daarna in koor: “1 april”

Ik moest even nadenken hoe ik moest reageren, maar lachte al snel met ze mee.

De puurheid van een kind❤️