HG, Baby-geelzucht en de verschrikkelijke kraamverzorgster

Vandaag gaat mijn blog niet over Florian* maar over mijn andere zoon Julian. Ook deze zwangerschap verliep niet zonder slag of stoot om nog maar te zwijgen over de kraamverzorgster.

Julian wordt 28 september alweer 5 jaar.

Met Julian hebben wij ook het nodige meegemaakt.

Na een miskraam raakte ik snel weer in verwachting op Bonaire. Wij waren daar twee weken op vakantie met mijn schoonouders en zwager. Wij hadden een prachtige villa gehuurd met uitzicht op de zee en op klein Bonaire. 

Op de dag dat wij terug zouden vliegen kreeg ik een oorontsteking en mocht daarom van de dokter niet vliegen. 

Tom en Elinde, die toen net 1 jaar was, en ik bleven achter. Wij verhuisden naar een hotel. 

Een dag later kwam ik erachter dat ik zwanger was. Wij waren zo blij! Helaas werd de oorontsteking erger en daardoor kreeg ik maar geen ‘fit to fly’ papier van de arts.

Na een week begon ik al misselijk te worden. Ik kon de geuren van het buffet niet meer verdragen. Toen ik wel weer mocht vliegen, was de eerst volgende mogelijkheid pas 5 dagen later.

Zaten we dus…

Ik zag wel tegen de misselijkheid op, want bij de zwangerschap van dochter Elinde begon ik al vrij snel met overgeven.

Bij Julian bleek het allemaal nog heftiger te gaan en jawel het overgeven begon dus al op Bonaire.

De vlucht naar huis was een ramp. Ik gaf 6 keer over, gelukkig wel in het toilet. Maar toch..

Een week later gaf ik inmiddels 14 keer per dag over. Ik hield niets meer binnen en dat resulteerde uiteindelijk in een ziekenhuisopname. Daar heb ik dus blijkbaar een abonnement op als ik zwanger ben!

Ik lag een paar dagen aan een infuus en knapte wat op en mocht naar huis. 

Twee weken later lag ik er weer.. 

Ook kreeg ik rond de 30 weken een hoge bloeddruk en met 37 weken had ik een hartslag van 180. Ook had ik eiwitten in mijn urine. Een zwangerschapsvergifting dus.. Julian moest toen direct worden geboren.

De bevalling werd opgewekt en na zeer heftige en pijnlijke weeën werd binnen 3 uur ons jongetje geboren en zo lag het liefste en leukste jongetje in mijn armen. Een mooi knulletje van 3470 gram. 

We moesten vanwege mijn zwangerschapsvergiftiging nog twee nachten blijven en toen kon het genieten eindelijk beginnen…

Er kwam een kraamverzorgster. Ik schatte haar begin 20. Ze stonk verschrikkelijk naar de rook. Ongeïnteresseerd stelde zij zich voor en ze zei dat ze de lichamelijke onderzoeken later wel zou doen. Ze begon het huis schoon te maken en zei na 2 uur dat ze klaar was en vertrok. Terwijl we voor de hele dag iemand zouden krijgen. 

Ik sprak mijn ongenoegen wel uit tegenover Tom, maar was verder bezig met Julian. De borstvoeding kwam maar traag op gang. Het drinken aan de borst ging niet zo lekker en ik vond hem wat geel worden.

De volgende dag kwam de kraamverzorgster weer. Zij wilde weer geen lichamelijke onderzoeken doen. Ik vond dat overigens prima. Wel sprak Ik mijn zorgen uit. Julian sliep alleen maar. Hij was de eerste dagen zo levendig en nu zat er geen energie meer in. Ze woog hem en hij bleek afgevallen te zijn. Best wel veel. Zij maakte zich geen zorgen. 

‘Jullie moeten maar rustig aan doen vandaag geen prikkels, gewoon in je slaapkamer blijven en niet te veel licht.’  Ik wist op dat moment niet beter en volgde haar advies op. Ik zou het ook nog aan de verloskundige vragen die de volgende morgen langs zou komen 

Weer vertrok zij al na twee uur. Terwijl zij met als de dag ervoor 8 uur schreef. 

Tom merkte dat ze het vuil gewoon onder de kasten veegde en ik wilde haar er de volgende dag op aanspreken. Eigenlijk hoefde ze niet meer te komen.

Maar toen kwam een verloskundige langs. Zij deed wel de onderzoeken en vond Julian veel te geel. Zij vertelde dat Julian juist wel in het daglicht gezet moest worden en absoluut niet in een donkere kamer. Zij vond het erg kwalijk dat een kraamverzorgster zo’n advies had gegeven. Zij testte hem en schrok van de uitslag. 

Hij moest direct naar het ziekenhuis. Daar werd hij opgenomen op de afdeling Neonatologie.

Zijn bilirubine was 381. Dit mocht niet meer dan 129 zijn. Sterker nog bij 380 moet er zelfs een wisseltransfusie geplaatst worden.

De arts zei dat ze hem een uur de tijd gaven om te kijken hoe hij zou reageren onder ‘de lamp’ in combinatie met een infuus en sondevoeding. Als hij er niet op zou reageren zou hij overgeplaatst worden naar het AMC.

Gelukkig reageerde hij heel goed op de behandeling en was er geen sprake meer van overplaatsing. 

Ik vond het verschrikkelijk, om hem zo te zien. Daar lag mijn mooie mannetje aan veel draadjes en een maskertje op zijn gezichtje. Ik voelde mij machteloos en wanhopig. Zou Julian hier een trauma aan overhouden? 

Er lagen best veel babys op deze afdeling. Ik kreeg een kamer in het ziekenhuis maar ik vertikte het om Julian alleen te laten. Op een krukje zat ik dag en nacht bij hem en hield zijn handje vast. En hoewel de verpleegkundigen mij adviseerde om even bij te slapen, negeerde ik hun advies. Overdag als Tom bij hem was sliep ik één a twee uurtjes. Juultje mocht daar gewoon niet alleen liggen van mij.

Julian ging gelukkig snel goed vooruit en hij mocht na vier dagen alweer mee naar huis en eigenlijk ging het vanaf die dag prima met hem.

Sterker nog, hij was een voorbeeldige baby. 

Wel kreeg hij toen hij 6 maanden oud was het RS-virus. Hetzelfde virus waar zijn broertje 2 jaar later aan zou overlijden. Hij was er even goed ziek van, maar hij was verder gelukkig kern gezond, al heeft het maanden geduurd voor hij er overheen was.

En nu wordt ons knulletje alweer 5!

En wat ben ik ongelofelijk trots op hem. Klein parmantig en lief ventje.

Als ik hem zie ben ik dankbaar dat het zo goed is gekomen met hem.

En Juul, zoals je zelf altijd zegt :’ Ik hou van jou tot de maan en de sterren en weer verder en weer verder en weer terug.’ 

PS Wij hebben een klacht ingediend bij de kraamzorg-organisatie over de kraamverzorgster. De uren zijn nooit uitbetaald. 

Juultje ❤️