Hoe gaat het nu echt?

Hoe gaat het nu? En hoe gaat het met de kinderen? Hoe gaat tussen jou en Tom?
De standaardvragen die meerdere keren per dag aan ons gesteld worden. Als een soort robot geef ik inmiddels antwoord.
Tja, wat moet je antwoorden? Naar omstandigheden gaat het goed… maar dat is ook zo nietszeggend.
Hoe gaat het nu echt?
Het gaat met ups en downs. Ik werk nog niet, maar doe wat vrijwilligerswerk en daarnaast ben ik druk bezig met het boek over ons knulletje. De hoofdstukken staan bijna allemaal op papier op één hoofdstuk na… het laatste hoofdstuk met daarin de vraag hoe het nu met ons gaat…
Ik merk dat ik sterk reageer op het weer. Is het somber buiten dan heb ik minder energie, schijnt de zon dan kan ik de wereld aan. Gelukkig komen er weer mooie dagen aan. 

Ik ga liever nog niet naar verjaardagen, feesten of kraambezoeken, om gesprekken te vermijden. Wanneer er “lang zal ze leven” wordt gezongen, schiet ik vol. Wanneer ik een tweelingwagen zie, schiet ik vol. Wanneer ik een pasgeboren baby-jongen zie, schiet ik vol. Het komt allemaal wel weer..ik heb even tijd nodig. Ik ga er vanuit dat mijn omgeving het wel begrijpt en zo niet… dan niet🙂

Tom gaat vanaf deze week weer af en toe naar het buitenland voor zijn werk. Dat vind ik aan de ene kant wel jammer want wij zijn veel samen maar aan de andere kant ook fijn voor hem. Hij begint langzaam maar zeker weer de oude te worden. Dat doet mij goed!

Met de kinderen gaat het wat minder goed. Voornamelijk Elinde heeft het erg zwaar. Ze eet slecht en huilt veel. Gister zat ze huilend bij mij in de auto.“Waarom was Florian nou ziek? Waarom moest hij nou doodgaan?”De tranen biggelden over haar wangen. Hartverscheurend.

Het doet pijn om ondanks mijn eigen immense  verdriet het verdriet van mijn kinderen te zien. Kon ik hun verdriet maar overnemen…Het enige wat ik kan doen is hen knuffelen, liefde en aandacht geven en proberen om er zoveel mogelijk over te praten. De leerkrachten en directeur van de school van Elinde  houden haar gelukkig goed in de gaten en zij hebben ook iemand geregeld waar Elinde naar toe kan voor rouwverwerking. Tom en ik krijgen zelf ook rouwverwerking in mei. Gelukkig helpt mijn boek voor mij al therapeutisch en helpt het voor Tom om veel te sporten. Met Julian kijken wij het nog even aan. Hij is 3 jaar. Vanavond in bad vroeg hij: “Mama waar is Florian? Is hij in een ster veranderd? Hoe is hij uit zijn kistje uitgekomen dan, die zat toch op slot?”
Elinde vroeg:“Mama mag het raam vannacht openblijven?”“Waarvoor dan lieverd?”“Nou, als ik ‘s nachts wakker word en Florian zijn ster zie, dan praat hij nooit terug. Misschien kan hij mij niet horen, omdat het raam dicht zit, snap je?”
Ik ben blij met mijn kinderen, zij houden Florian levend. Dankzij hen moeten wij er wel over praten. Dankzij hen genieten wij van het leven ondanks het ondraaglijke verlies.

Dankzij hen is er toekomst ❤️ En ik denk zelfs een heel mooie toekomst! ☀️