Leven, dood en daarna?

Leven en dood en daarna?

‘Geloof jij in leven na de dood?’
‘Ik weet niet, ik geloof denk ik wel dat er iets is na de dood. Maar wat, dat weet ik niet.’

Dit antwoord kreeg ik meerdere keren toen ik deze vraag aan mijn vrienden stelde.
Maar wat is dat ‘iets’? 

Laatst gebeurde er iets raars. Of eigenlijk iets moois.
Mijn oma lag op sterven. De dag voor haar dood mocht ik afscheid van haar nemen. Zij was niet meer bij kennis. Met mijn zus zat ik naast haar bed. Ik aaide haar over haar korte, witte haar. Zolang als ik mijn oma ken, heeft zij al wit haar. Maar ik herkende haar nu niet meer, ze zag er zo anders uit. Mijn lieve oma, ook zij had een gehandicapte zoon die een paar jaar terug is overleden. “Oma, u gaat naar mijn kindje toe, wilt u alstublieft voor hem zorgen en hem knuffelen?” vroeg ik haar huilend. Op dat moment draaide zij zich naar mij toe en opende haar ogen. Zij pakte mijn hand en zei “ja”. Daarna was zij weer weg en de volgende dag overleed zij.

Een week later was de begrafenis. Omdat ik herstellende ben van een operatie aan mijn rug, kon ik niet de hele dienst bijwonen. Halverwege de dienst mocht ik in de familiekamer gaan liggen. Dezelfde familiekamer als waar ik 22 maanden daarvoor stond te wachten totdat de dienst van Florian zou beginnen.
Het deed mij veel meer dan ik had verwacht.
Eenmaal thuis  had ik zoveel last van mijn rug dat ik extra zware pijnstilling in moest nemen.

’s Nachts werd ik wakker van iets. Ik keek de donkere kamer in en daar zag ik bij het voeteneind van mijn bed een witte rookwolk met duidelijk de contouren van mijn oma! Zij had een baby in haar armen. Ik voelde dat het Florian was. Zij glimlachte en verdween… Ik voelde mij enorm gelukkig. Net zo gelukkig als toen ik tijdens de narcose met mijn zoontje Florian sprak: 

“Opeens zit ik in een zonnebloemveld. De lucht is geel en er staat een klein houten bankje waar ik op zit samen met Florian. Hij is iets ouder geworden en hij kan praten. Ik kan zijn gezicht niet heel goed zien maar ik weet dat het Florian is.

Ik ben bij je, mama. Ik ben altijd bij je. Ik ben heel gelukkig hier.’
Ik voel mij intens gelukkig.
‘Mama voel je alsjeblieft niet schuldig. Je kon er niets aan doen. Het was mijn tijd. Ik hou van jou.’

Opeens word ik gewekt en zie ik allemaal mensen in de kamer staan.” (Blog, tijdens de narcose sprak ik met mijn overleden zoontje.)

Ook schreef ik in het boek van Florian dat ik hem midden in de nacht had zien verschijnen boven het hoofdje van Celeste. Ik had 5 dagen niet of amper geslapen.

Waarom ik dit vertel is omdat ik over het algemeen vrij nuchter ben. Ik wil overal een verklaring voor kunnen geven en die kan ik ook geven in deze drie gevallen, namelijk de narcose, de medicatie en het slaapgebrek. Hallucinaties dus! Met die wetenschap legde ik het naast mij neer, maar toch vertelde ik het aan iemand en zij dacht er anders over. “Zij proberen alles om jou te laten weten dat het goed met hen gaat en je wuift alles weg.”

Deze woorden zetten mij aan het denken. Tijd om hier eens een klein onderzoek naar te doen.
Ik plaatste (weer) een oproep op Twitter en Instagram. Dit keer vroeg ik naar onverklaarbare gebeurtenissen, en of er juist sceptici zijn die de verhalen kunnen ontkrachten.
Ik ontving honderden reacties, voornamelijk via DM (persoonlijk bericht). De ene gebeurtenis was nog bijzonderder dan de ander.
Ik ontving maar 2 reacties van sceptici.
Ook interviewde ik een medium genaamd Peter van www.medium010.nl. Tijd om mijn bevindingen met jullie te delen.

En om gelijk maar met de deur in huis te vallen: deze vier onderwerpen werden het meest genoemd:

1. Windvlagen terwijl er geen raam openstaat;
2. Kinderen die een overleden persoon zien;
3. Klok die stil gaat staan/muziekdoosjes die gaan spelen;
4. Overleden personen die op bezoek komen.

Op deze onderwerpen wil ik daarom wat dieper in gaan.

Windvlagen:
Ik heb zelf nooit bijzondere windvlagen gevoeld, maar ik vond het opvallend hoe vaak dit genoemd werd in de reacties. In sommige gevallen gingen de windvlagen gepaard met geuren. Geuren van bloemen of de geur van zijn aftershave of haar parfum.

Inge: Mijn lief overleed 05/02/2010. Ik sliep op de bank omdat ik niet in bed kon slapen, omdat het gemis te groot was. Ik voelde een soort voorjaarswind over me heen gaan. Het rook ook naar voorjaar, zo intens en warm. Ik controleerde alle ramen en deuren, maar alles was dicht.

Marie: Toen mijn moeder overleed, stond ik bij haar in de kamer. Op het moment dat zij haar laatste adem uitblies voelde ik een windvlaag, terwijl alles dicht was.

Medium Peter: Entiteiten geven inderdaad vaak signalen af met windvlagen of tikkende deuren die net niet dicht zijn.
Entiteiten zijn gidsen, omschreven op een wijze die voor onwennigen makkelijker te begrijpen is. Ze leiden je als het ware door je leven heen, net als entiteiten. Sommige mensen noemen ze hun vrienden, anderen weer geesten. Het zijn meerdere benamingen voor een overleden ziel waarmee je contact hebt. Entiteiten geven signalen af die niet schokkend zijn. Iedereen voelt wel eens een windvlaagje. Alleen als je je erop concentreert, weet je waar het vandaan komt omdat alle deuren en ramen gesloten zijn. Daarbij is het voor entiteiten de meest makkelijke manier om een signaal af te geven. Lucht verplaatsen is voor hen eenvoudiger dan dingen verplaatsen of omgooien. Als hun boodschap te belangrijk is en je reageert er niet op, dan zal je merken dat er andere dingen voorvallen zoals geluiden, knipperende lampen en dergelijke. 

Kinderen die een overleden persoon zien, of een denkbeeldig vriendje hebben:

Kinderen werden heel vaak genoemd in de reacties.
Celeste kan schaterlachen als zij in haar bed ligt of lachen naar een hoek in de kamer.
Ook wanneer zij een filmpje of foto van Florian ziet, is zij duidelijk geraakt.

Meave: Toen ik kind was, dacht ik altijd dat ik een tweelingbroertje genaamd Aiden had. Ik dacht dat het een soort onzichtbare vriend was en praatte soms tegen hem en dacht over hem na. Een paar jaar geleden kwam ik erachter dat mijn tweelingbroertje of -zusje is overleden in de buik. Ik vond een boekje waarin mijn moeder vertelde dat ze zwanger was en een miskraam kreeg. Toen ze voor de zekerheid een echo lieten maken, was ik daarop te zien. Aan het einde van het boekje zat een lijstje met namen, ze hadden alleen meisjesnamen en de enige jongensnaam was Aiden.

Karolien: Mijn zusje Kayla is op 4-jarige leeftijd plotseling overleden. Toen mijn dochter 2 jaar was kon ze al ontzettend goed praten. Ze zat op haar kamertje tegen iemand te praten. Dus ik zei tegen haar vanuit mijn slaapkamer: ‘’met wie ben je aan het praten?” Ze antwoordde “met Kayla”. Toen ik vroeg wie Kayla was en hoe ze eruitzag zei ze: “ze heeft blauw haar en geen gezicht en ze woont onder hele hoge bomen”. Toen ik zei dat ik haar niet zag zei ze: “maar ze staat toch hier voor mij” met een ongelovig gezicht omdat ze niet begreep waarom ik niets zag.  Daarna begonnen er steeds meer van dit soort situaties zich voor te doen. Ik was ontzettend nuchter maar langzaamaan begon ik het heel vreemd te vinden. Haar dagelijkse gesprekken op haar kamer, alle toevalligheden, andere mensen die mij erop aanspraken etc. Mijn zusje is op 16 oktober geboren en in die week zei mijn dochter opeens: “ Kayla is deze week jarig en ze wordt 34”. Ik viel zowat van mijn stoel omdat mijn zusje die week 34 zou zijn geworden. 

Medium Peter: Ja, kinderen tot 2 å 3 jaar zijn super paranormaal. Wanneer ze gaan babbelen, trekken de entiteiten (vaak opa s of oma s) zich weer terug. En inderdaad: van die leeftijd weet een mens zich vaak weinig te herinneren. De denkbeeldige of ook wel onzichtbare vriendjes zijn absoluut gidsen.

Klok die stil staat/muziekdoosjes die gaan spelen:

Een week na Florian’s overlijden ging het speeldoosje zomaar af. Het was midden in de nacht en Tom en ik werden er allebei wakker van. Op dat moment werd ik blij, Florian liet even aan ons weten dat hij bij ons was. Op dit moment denk ik dat het gewoon toeval was.

Roxanne: Bij mijn ouders hebben we een lamp die af en toe knippert sinds oma overleden is. Ze zei altijd dat ze dat zou doen. Dus dan is het ‘hoi oma!’ 

Jeroen: Overlijden van mijn opa. Van hem hadden we ooit een bim bam klok gekregen, ding liep altijd. Op de dag van zijn begrafenis – die om 11 uur was – stond de klok exact om 11 uur stil.

Marijke: Het speeldoosje van ons kindje gaat elke zaterdag om 8:03 af, dezelfde dag en tijdstip dat hij overleed.

Medium Peter:  Op klokken en andere apparatuur hebben gidsen absoluut invloed. Kaarsen, ballonnen, lampen, geurtjes, televisies etc. Maar ik heb ook wel gezien dat ze het mousepad van mijn laptop overnamen…

Overledenen die op bezoek komen:

Ruud: Het zal enkele dagen na de begrafenis van mijn moeder geweest zijn dat is s ’nachts wakker werd en mijn lieve moeder aan mijn voeteneind stond. Ik was toen in diepe rouw en het troostte mij enorm, daarna vond ik rust.

Dominic: Of mensen het geloven of niet, dat mogen zij zelf weten. Ik hou nog steeds vol op de dag dat mijn moeder overleed heb ik haar ’s avonds gezien bij ons thuis. Ze stond bij de voordeur en trok haar wandelschoenen aan en keek achterom of ze wilde zeggen het is goed.

Marit: Jaren na het overlijden van mijn opa zat ik huilend op bed. Ineens voelde ik een stevige, steunende hand op mijn schouder. Ik schrok en keek om. Er was niemand. Ineens rook ik opa. Hij heeft minutenlang bij me gezeten. Soms als ik droom, praat ik nog met hem alsof hij er nog is.

Ik kreeg zoveel verhalen binnen over overledenen die nog even een laatste groet kwamen brengen. Opvallend was dat iedereen erbij schreef dat dit zoveel troost gaf, waardoor het gemis net ietsje dragelijker werd.

Medium Peter: Ja het kan inderdaad dat je de manifestatie van een overledene waarneemt, maar hoe? Als normaal persoonsgestalte? Of als mist, ORB (Lichtbol) of een gevoel? Of door een gebeurtenis in de ruimte waar de dierbare is overleden? Ik zelf neem overledenen waar als gestalte, soms met een vaag onherkenbaar gezicht, vaak ook wel zwevend net 30 cm langer dan ze zelf waren. Net na hun overlijden zie ik ze ook wel, maar niet echt afscheidnemend. Ze hebben zich dan zojuist losgemaakt van het stofjasje, dat heeft best nog wel een impact… een verlossing… Een overleden persoon heeft ongeveer 6 weken in aardse tijd waarin ze van alles afscheid nemen. Vaak zijn ze ook bij hun eigen begrafenis/ceremonie aanwezig. 
Wanneer een persoon overlijdt, manifesteren ze zich zoals ze in hun beste periode waren. Bijvoorbeeld wanneer iemand al 5 jaar ziek is, zal die overledene zich aan een medium niet uit die periode manifesteren. Kinderen, zeker ook baby s, en iedereen  van onder de 4 jaar die overlijden, groeien feitelijk door tot ze ongeveer 3 å 4 jaar zijn. Daardoor zijn ze mobieler in het hiernamaals. Dit gebeurt vaak al op de dag van overlijden. Ditzelfde geldt ook voor de communicatie.’

Op mijn verzoek of sceptici zich ook wilden melden, kreeg ik weinig respons. Ik heb geprobeerd iemand te interviewen over dit onderwerp, maar dit is nog niet gelukt.


Kolonel Prins reageerde wel via Twitter: Echt onzin. Men fantaseert richting een gebeurtenis. Laat je hoofd niet op hol brengen door een stel fantasten. Iedereen heeft tegenwoordig een mobieltje, maar helemaal niemand kan je een foto tonen! Ze doen het bij een ongeluk wel… Laat je niet gek maken met verhaaltjes over stilstaande klokken. Dat deden ze in mijn kinderjaren al. 60 jaar geleden. Griezelen is leuk, denk aan spookhuizen en griezelfilms, etc. Dat is de achtergrond. 100% nonsens.

Nu ik het medium toch sprak, stelde ik nog één vraag aan hem. Namelijk waarom er zoveel onopgeloste moordzaken en vermissingen zijn? Want als zij toch op bezoek komen, kunnen zij dit toch gelijk doorgeven?

Medium Peter: Een hele strakke vraag over vermiste personen. Op het moment dat iemand bijvoorbeeld wordt vermoord gaat er in het hiernamaals een behoorlijke cyclus van start. Een overleden persoon heeft op aarde een gebeurtenis met grote impact meegemaakt en wordt door de stress die de ziel draagt in rust gehouden. Voor het hiernamaals is het “stofjasje” op dat moment niet belangrijk. De ziel wordt dan verzorgd. Een hoop paragnosten (tenzij op televisie) verdiepen zich er liever niet in om de doodeenvoudige reden dat ze daarna de vraag krijgen  hoe ze dat zo precies weten.  De politie zou zomaar naar jou kunnen gaan wijzen als zij jou niet vertrouwen. Voorbeeld: Tanja Groen; bij de Sint Servaasbrug heb je een soort aanlegsteiger…mijn gevoel zegt al jaren dat ze vanaf die steiger met een boot in noordelijke richting is meegenomen en net buiten Maastricht achter is gelaten. Maar het lijkt daar allemaal op elkaar dus ik krijg daar ook geen heldere beelden van door.

Geesten of niet. Een verklaring is er niet, of zouden wij veel meer kunnen zien in ons onderbewustzijn?  Aan de andere kant hoor je van iedereen dat de gebeurtenissen troost geven dus waarom zou je eigenlijk naar een verklaring zoeken?
Ondanks alle mooie verhalen en mijn eigen gebeurtenissen ben ik nog niet om.
Mijn zoektocht naar antwoorden zal doorgaan. Ik wil zo graag dat het waar is en dat ik zeker weet dat ik mijn zoon ooit weer ga zien. Die gedachte maakt voor mij het missen van Florian net iets draaglijker.

Heb jij toevoegingen of ben jij juist heel sceptisch of ben jij ook een medium en mag ik jou hierover benaderen? Laat het mij weten!

Ik wil Peter en iedereen die hun verhaal met mij wilde delen heel erg bedanken!

Liefs, Mirjam