Mijn kindje is weer thuis..
Het is maandag, twee dagen na Florian’s crematie. Normaliter mag je de as na een crematie pas na vier weken ophalen. De reden hiervan is dat als er na een crematie vermoedens ontstaan van een misdrijf, de as alsnog onderzocht kan worden. Een andere reden is dat mensen vaak in hun emotie het as snel verstrooien en daar achteraf spijt van krijgen. Door die vier wachtweken kunnen nabestaanden net wat langer nadenken over de bestemming van de as.
Ik vind het ondraaglijk dat zijn as in een potje zit bij het crematorium en vraag of er een uitzondering gemaakt mag worden. Onze uitvaartbegeleider regelt dit met Westerveld en ik schrijf een emotionele brief aan het Ministerie van Justitie met de vraag of hij voor de jaarwisseling thuis mag zijn.
De volgende dag is het kerst… tja kerst…We hebben besloten de kerst gewoon door te laten gaan zoals we van plan waren. Samen met de kindjes maken we ‘s morgens van deeg croissantjes en niet veel later zitten wij aan een uitgebreid ontbijt. Het is gezellig en ik geniet van de verhalen van de kinderen. De wereld van een 3- en 4-jarige is zo grappig. “Juultje weet je waarom een kip eitjes legt?” vraagt Elinde “Omdat de kip honger heeft,” antwoordt Julian zonder twijfelen.
“Nee, omdat kippen gewoon eieren leggen, dat hoort zo!” zegt Elinde. Dit soort gesprekken voeren zij de hele dag. Ik lach en geniet van ze maar merk dat ik me gelijk schuldig voel. Ik hoor nog niet te lachen. Stel dat Florian hier nog ergens is, dan lijkt het net alsof ik hem vergeten ben.
Onze tweelingkinderwagen wordt die dag opgehaald, die wilde ik zo snel mogelijk weg hebben. Met de nieuwe kinderwagen gaan wij met mijn familie wandelen op Westerveld in Driehuis. Even dicht in de buurt van Florian zijn.‘s Avonds heeft iedereen van mijn familie een gerecht gemaakt en vloeit de wijn rijkelijk. Ook de tweede kerstdag is gezellig met de schoonfamilie. Heerlijk! Wat is familie toch fijn en wat is onze familie er voor ons geweest. Elke dag waren ze er. Ze hebben alles gedaan om ons te ontzien. Ik hou zoveel van ze.
Op ‘derde kerstdag’ word ik al vroeg gebeld door Westerveld. Het ministerie van Justitie heeft direct toestemming gegeven en wij mogen zijn as de volgende dag ophalen. Wow, wat fijn! Na een onrustige nacht, zitten we de dag erna al vroeg bij Westerveld. Ze hebben zijn as in een sierurntje gedaan. Ook zit het verbrandingsteentje erbij die op zijn kistje lag toen hij de oven in ging.
Driehonderd gram as is het maar. Driehonderd gram is er nog over van ons knappe mannetje. Ik huil als ik het urntje zie. Mijn kleine kindje zit daar in dat potje! Waarom nou?! De hele weg naar huis huil ik met Florian’s urntje stevig tegen me aan. Tom wil een soort altaar maken met een zon. Ik wil een urntje voor hem laten ontwerpen met iets van een zonnetje. We gaan gelijk aan de slag.
Een paar dagen later is het oud en nieuw. Normaal vind ik dat de leukste avond van het jaar, maar dit jaar niet. Ik ben blij dat wij dit rotjaar kunnen afsluiten en met positieve verwachtingen het nieuwe jaar in kunnen gaan! Maar…. 2018 heeft ons ook een heel mooi lief meisje gebracht. Dus hoe mooi is 2018 ook geweest! Mijn gevoelens zijn zo dubbel doordat ik een gezonde baby heb en een overleden kindje van dezelfde leeftijd.
Mijn beste vrienden en zwager komen bij ons om het jaar af te sluiten. Het is gezellig en schreeuwend tellen wij af naar het nieuwe jaar…3…2..1…en bam! Het jaar is voorbij! Ik breek. Ik huil. Ik pak Florian’s urntje samen met Tom.
‘Lieve Floor! 2018 was helemaal geen rotjaar! Ik heb jou mogen ontmoeten en voor jou mogen zorgen! De mooiste taak die ik ooit in mijn leven gekregen heb.’
Mijn vrienden omhelzen mij en duwen champagne in mijn handen en er wordt gelachen! Ik lach mee. Natuurlijk mag ik nog lachen! Ons zonnetje Florian zou niets anders gewild hebben!
Ik zou jullie zo graag een knuffel willen geven
En weer zit ook ik met de tranen in mijn ogen, het is allemaal zo heftig. Maar wel fijn dat jullie het samen zo proberen te verwerken, dat nu Florian zijn urn bij jullie is. De foto van Celeste is ook erg lief. Wens jullie heel veel sterkte en mooi dat wij mogen meeleven door het verwoorden wat je zo goed kan. Liefs voor jullie allemaal #knuffel !
Thuis waar hij hoort te zijn bij zijn famille. En er kaarsjes gebrand kunnen worden en tegen zijn foto gepraat kan worden. Evt iedere eeek een vers bloemetje bij zijn foto.
Verhalen vertellen. En verdriet uiten ook over de dingen die hij niet meer mee kan maken.
Althans dat is mijn manier van blijven verwerken. En ik mocht haar 37 jaar in dit leven hebben.
Hopelijk kunnen jullie troost vinden op jullie manier💖
Met een verscheurd hart lees ik je blog wat een verdriet een kindje afgeven , maar dankbaar met de helft van de tweeling jullie dochtertje.
Heel veel knuffels voor jullie en er staat iedere avond een sterretje aan de hemel naar jou jullie te zwaaien💫🐞🦋❤️
Heel
Veel
Knuffels voor jullie dit is niet met droge ogen te lezen . Heb ze allemaal
Gelezen en gevoeld . Laat staan waar jullie door moeten . Maar jullie ⭐️Straalt in de hemel en hoort bij jullie gezinetje 💫
Heel veel sterkte!! Wat super dat er een uitzondering gemaakt is en dat jullie hem al zo snel weer thuis hebben.
Rauw, rouw, schoonheid, ontroering en dankbaarheid tegelijkertijd: zeer intens leven!
Hallo mama van 4 kindertjes. ❤️
Wat een verdriet hebben jullie samen meegemaakt. En wat kun je het allemaal mooi verwoorden. Het verdriet zal altijd mee gaan in je leven. Mar de mooie geniet momenten SAMEN. Zijn ook goud waard. Sterkte met het verwerken en geniet van je mooie gezinnetje. Florian is bijna op zijn plaatsje. ❤️
Opnieuw heb ik mij even apart gezet om je blog te lezen. Een lach en een traan. Zo hoort het, inmiddels zijn twee van onze katten erbij komen zitten. Ze voelen het als ook ik verdrietig ben. Wij delen jullie pijn en smart, al heb ik zelf geen kinderen. Wanneer ik de foto’s van Florian en Celeste dan zie ik een mooie glimlach, geluk en warmte. Sterkte. x Ann
Opnieuw ontroerd lees ik je blog. Wat kun je het mooi verwoorden.
Ik heb grote bewondering voor je (jullie) doorzettingsvermogen om niet zomaar genoegen te nemen met de regels zoals ze zijn. Fijn dat er met jullie meegedacht wordt in hoe jullie het graag willen.
Sterkte voor jullie allemaal.
Met ontroering lees ik weer je blog. Prachtig verwoord. En wat heb ik een bewondering voor je inzet om niet zomaar genoegen te nemen met de regels zoals ze er zijn. Knap hoor hoe je (jullie) steeds dicht bij jezelf blijft en je inzet voor hoe je het graag wilt. Blijkbaar kan het gelukkig ook.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Ik ben ontroerd en een soort trots hoe jullie dit met elkaar beleven en hoe mooi je dit kan opschrijven en ons ,al die vreemdelingen, laat mee leven met jullie verdiet en emoties.
Ik vind het fijn omdit te mogen lezen en een inkijkje in jullie leven.
Wauw mooie afsluiting, positief het nieuwe jaar in met florian in jullie hart.. dikke knuffel….
Ik heb even stevig meegehuild tijdens het lezen. Onbeschrijflijk heftig, dubbel en intens. Knap hoe je dit medium gebruikt om het van je af te schrijven. Je verwoordt het steeds weer prachtig. Alsof we als lezers erbij zijn.
Opnieuw veel sterkte, een knuffel voor jou en je gezin en een lieve zwaai naar #sterretjeflorian. Dag mannetje!
Hoe bijzonder dat je ons deelgenoot maakt van zoiets “intiems” Dood gaan hoort bij het leven, maar niet als je zo jong bent. Fijn om te lezen dat er zoveel lieve mensen om jullie heen zijn. Zorg goed voor jezelf. Heel veel kracht!