Mijn toespraak tijdens de uitvaart van mijn zoontje

Dag lief klein mannetje van mij. Would you know my name, If I saw you in heaven?

Daar reden wij dan, weer met zijn tweetjes voor de zoveelste keer op weg naar het ziekenhuis. Je was al vijf weken verkouden en het leek deze week dat je er eindelijk van af was, terwijl je broer en zusjes toen ziek werden. Vrijdag begon je toch weer en zaterdag wilden wij je toch weer laten nakijken. Had ik dit maar een dag eerder gedaan…

Onderweg naar het ziekenhuis checkte ik nog even of je ademde. Dat deed ik zes keer per nacht en overdag mocht je van mij alleen maar in een ruimte zijn waar iemand bij je was. Je sliep ’s nachts bij mij.
Weet je, lieve Floor, ik heb dit altijd al gevoeld. Ik wist onbewust dat jouw leven hier niet lang zou duren. Daarom wilde ik dat iedereen jou zou leren kennen en schreef ik zelfs een blog over jou, niet wetend dat dit zoveel gelezen zou worden.
We hebben ons dit jaar vreselijk zorgen gemaakt. Het begon al tijdens de zwangerschap, toen ik van de vliering viel en mijn rug brak. Zouden de foetusjes nog leven? Toen met 25 weken de bevalling op gang was gekomen, volgde er een gesprek met een kinderarts uit het VUmc, of
wij jullie wilden reanimeren als jullie zouden komen. Met 28 weken herhaalde dit zich. Toen je geboren werd was je heel klein. Ik zag je en was op slag verliefd! Wat een mooi klein mannetje! Je stemmetje leek
op dat van een babygeitje. Toch zag ik dat je kwetsbaar was en dat werd 24 uur later ook duidelijk. De vermoedens dat jij het syndroom van Down had ontstonden. Je darmen werkten niet en vanuit het Spaarne werd je overgeplaatst naar het AMC. Daar werd het een gekkenhuis. Onderzoek na onderzoek kreeg je. Ik moest met lede ogen aanzien hoe ze bij jou bloed prikten of andere pijnlijke onderzoeken deden. Elke dag kwamen er dingen bij. Je had drie gaatjes in je hart, de ziekte van Hirschsprung, pulmonale hypertensie en het syndroom van Down. Na drie weken mocht je eindelijk naar huis, maar je moest meerdere keren per week naar de artsen of naar het AMC of naar het Spaarne Gasthuis. Je bent in je leven niet ziek geweest tussen week drie en week zeven. In week zeven vonden jouw cardiologen dat je heel snel geopereerd moest worden aan je hartje. De druk in je longen was veel te hoog. Nog geen week na dat nieuws lag je op de operatietafel in het LUMC. Ik moest je daar achterlaten, niet wetend of je wel weer wakker zou worden. De drie uur dat ze met je bezig zijn geweest, waren de langste uren uit mijn leven. Maar wat een vreugde, je overleefde de operatie en knapte binnen een week al op. Alleen bleef je maar verkouden. Meerdere keren ging ik naar de dokter en meerdere keren moest je blijven. Elke dag moesten wij kijken of je een dokter nodig had. De dinsdag voor je dood hoorden wij van de cardioloog dat je hartje er goed uitzag. Een nieuwe operatie, waar eerst sprake van was, hoefde niet meer. Wat waren wij blij. De volgende dag kreeg je bloedpuntjes op je gezicht en gingen wij alweer naar de huisarts, waar ze bloed afnamen.
Gelukkig zag alles er goed uit.
Maar toen werd het zaterdag…

Ik parkeerde de auto bij het ziekenhuis en tilde je eruit en merkte dat je heel slap was. Ik schudde je even door elkaar en zag dat het mis was… Ik rende naar de spoedpost. Een uur lang hebben ze je gereanimeerd. Gelukkig was Tom er ook binnen vijftien minuten. Ik wist dat het voorbij was. Ik pakte je handje en zei: ‘Blijf bij mij, Floor, ik zorg dat je heel gelukkig wordt. Ik hou te veel van je, ik kan niet zonder je.’

Maar het was klaar.

Toen ik aan Elinde vertelde dat je in de wolken aan het spelen was, was haar reactie: ‘Maar wie heeft hem daar dan neergezet?’
En Julian zei: ‘O, dan moet je even nieuwe batterijen in zijn hartje doen.’ Celeste, jouw soulmate, is de hele week al onrustig.
Lieve Floor, ik beloof je dat ik ook voor haar heel goed zal zorgen. Ik houd haar in de gaten en zal zoveel mogelijk over jou vertellen.
Lief klein mannetje, ik ben ongelofelijk trots op jou. Ik had alles voor je over. Ik ben zo blij dat je in mijn leven bent geweest en dat ik

voor jou mocht zorgen.

Tom, ook op jou ben ik zo trots, je hebt hem alle liefde gegeven die hij maar kon wensen. Wij kunnen dit aan.
Lieve mensen, onze Florian heeft gevochten in zijn leven, maar hij was zwakker dan wij allemaal dachten. Ik zou jullie willen vragen om op te staan en hem een heel groot applaus te geven. Dat heeft ons vechtertje wel verdiend.

(Iedereen staat op en begint te klappen. Het voelt hartverwarmend en de tranen komen tevoorschijn. ‘Tears in heaven’ wordt gedraaid, van Eric Clapton.
Tom, Celeste en ik sluiten de dienst af met het dankwoord)