Na de dood van Florian ging het roer om.
Ik moest mijzelf echt aanpakken.
Ken je dat gevoel dat je weet dat je elke dag aankomt. Je weet dat je gezondheid aan het verpesten bent en dat je gewoon baalt van jezelf. Maar je kun gewoon niet stoppen met snoepen, ongezond eten, drinken.
Vanaf mijn 18e kamp ik met overgewicht. Soms veel, soms weinig maar er is altijd sprake van overgewicht.
Ik heb vele diëten geprobeerd maar kwam eigenlijk alleen maar aan.
Het gebruikelijke verhaal. Ik weet het.
Toen de tweeling geboren was en ik maanden in het ziekenhuis leefde at ik zo ongezond. Geen tijd, geen zin en aandacht om op mijn voedingspatroon te letten. Ik voelde natuurlijk wel aan mijn kleding dat het zo echt niet goed ging.
Toen Florian overleed stak ik op de dag van zijn crematie ook nog een sigaret op. Ik was al jaren gestopt.
En nog één, en nog één.
En binnen een uur was mijn oude rookverslaving mij weer helemaal de baas. Het kon mij op dat moment niks meer schelen. Ik was mijn kindje kwijt. Wat had dit stomme leven nog voor zin.
Een maand later zaten wij op Gran Canaria.
‘s Middags gingen wij uit eten en ‘s avonds aten wij weer warm. De wijn vloeide rijkelijk. En o ja .. ik had chocola nodig.. heel veel chocola. Want ik miste mijn kindje zo.
Tom maakte een paar foto’s van mij en de kinderen en ik schrok van mezelf. Ik kon volgens mij zo meedoen aan het programma obese. Althans zo zag ik mijzelf. Ik voelde mij niet meer Mirjam.
Daarnaast had ik een verzakking opgelopen, omdat ik direct na de zware bevalling van de tweeling door ben gegaan zonder rust.
En de rugpijn speelde genadeloos op, nu pas merkte ik hoeveel pijn ik had. (Mijn rug was gebroken, zie de vorige blogs)
Omdat ik ook zwangerschapsdiabetes had gehad, raadde de huisarts mij aan om 10 kilo af te vallen, net zoals de gynaecoloog en de orthopeed mij dat al verteld hadden.
Ik stond op de weegschaal en schrok mij rot.
95 kilo woog ik, bij een lengte van 170cm.
Dit kon zo niet langer. Het roer moest om. Eindelijk. Ik nam contact op met een dietist en ging hard aan de slag. Met mijn fysio sportte ik een paar keer per week. Hoewel ik niet veel kon met mijn rug, maar toch wat wel lukte deden we fanatiek!
Ik at amper koolhydraten meer en zorgde dat ik niet teveel calorieën binnen kreeg. Ik kreeg er zelfs plezier in om allerlei recepten uit te proberen. Hoe je als Bourgondiër toch nog lekker kon eten! Voornamelijk borrelhapjes vond ik geweldig om te bedenken.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat het afvallen haast een obsessie werd maar ik voelde mij met de dag beter in mijn vel zitten en mooier worden.
Een paar maanden later pakte ik ook mijn rookverslaving aan en ging naar de ‘Stoppen met roken poli’ in het ziekenhuis. Ik rookte een pakje per dag.
Direct kreeg ik de motivatie om te stoppen met roken en ik heb sindsdien nooit meer een sigaret aangeraakt.
Het is nu meer dan een jaar later.
Ik weeg inmiddels 65 kilo.
Het was een zware reis maar ik heb het gehaald!
En ja, ik mis mijn kindje nog steeds vreselijk maar het gemis is toch echt geen excuus om mijzelf daarom vol te mogen proppen met troostvoer en wijn, of mateloos te mogen roken.
Ik voel mij nu lichamelijk duizendmaal beter nu mijn doel bereikt is..
Het was hard nodig geweest, ook om weer verder te kunnen.
Liefs Mirjam
Gran Canaria 1-2019
Sporten met de fysiotherapeut
Koolhydraatarm borrelen!
Streefgewicht gehaald!
