Operatie 1 blog 4

1 november 2018 16 Door Mirjam
“Florian is aan de beurt.”
Het moment is daar. Het moment dat ik zijn leven aan volstrekt onbekenden moet overlaten. Wij lopen naar de operatiekamer en hij ligt in zijn bedje en kijkt vrolijk rond.
Wat een extreem schattig kindje is het toch.
Gisteren moesten wij ons al vroeg melden in het LUMC. Als eerste moest er een röntgenfoto gemaakt worden van zijn longen en zijn hart.
Daarna mochten wij doorlopen om bloed te laten prikken en een infuus te plaatsen.
“Jeetje, wat ziet hij er goed uit. Wat knap dat dat jou gelukt is met zijn conditie,” zei de kinderarts even later verbaasd.
Trots zei ik dat hij dit echt zelf heeft gedaan! Er volgden nog verschillende onderzoeken en gesprekken. Het lukte mij niet om ‘s nachts te slapen en Celeste dacht daar hetzelfde over.
Nu is het dinsdag, de dag van de operatie.
Ik mag de operatiekamer mee naar binnen en Florian op de operatietafel leggen.
Ik geef hem nog een knuffel en leg hem neer. De anesthesist vertelt mij wat hij gaat doen. “Geef hem nog maar een dikke kus.”
Ik kus hem. Onschuldig kijkt hij mij aan en dan plaatst de annesthesist een kapje op zijn mond. Florian spartelt erg tegen en is echt aan het vechten om niet in slaap te vallen.
“Jeetje wat een sterk jochie,” hoor ik de verpleegkundige zeggen. Ik glunder even van trots maar tegelijk breek ik ook als ik hem langzaam weg zie vallen.
“Zet hem op knulletje, ik ben zo weer bij je. Ik hou van je.” Fluister ik zachtjes in zijn oor en weg is hij.
Nu wordt het tijd om hem te verlaten. “Pas alsjeblieft goed op mijn knulletje,” zeg ik huilend en verlaat de OK. Wat ben ik bang om hem te verliezen. Ik ben mijn emoties en doemgedachten niet meer de baas.
De minuten duren uren. Ik probeer van alles te doen om afleiding te vinden. Na twee uur word ik onrustig. “Waarom bellen ze niet? Zou het wel goed gaan?” roep ik om de minuut. Tom wordt gek van mij. Wij zitten in het Ronald MacDonald huis te wachten op het verlossende telefoontje. Na 3 uur komt het dan eindelijk, we mogen maar de IC komen en daar zal de chirurg ons informeren.
Florian ligt aan heel veel slangetjes en apparaten en is bleek. Zijn buikje is paars van de desinfecterende middelen.
De arts vertelt ons dat het heel goed is gegaan. Ik voel mij een stuk lichter opeens!
Florian heeft deze operatie goed doorstaan. Nu maar duimen dat hij de andere hartoperatie niet meer hoeft!
Zodra hij hersteld is, komt de darmoperatie in verband met zijn Hirschsprung. Deze operatie duurt 6 tot 9 uur…
De volgende dag komen wij bij hem. Ik heb ‘s nachts al gebeld hoe het ging en hoorde dat hij erg onrustig was en weer aan het zuurstof was gezet.
Ik tref hem zeer onrustig aan. Hij heeft duidelijk veel pijn. Mijn moederhart breekt voor de zoveelste keer.
Er wordt weer een hartecho gemaakt.
“De druk in zijn longen is nog steeds hoog..” zegt de cardioloog…
Wordt vervolgd..
(Vlak voor de operatie)