Speech boekpresentatie!

Zwart gat 

Misschien hebben jullie het ooit wel eens ervaren.. Een moment dat je in een zwart gat valt. Zo’n moment dat je denkt: en nu? Je ziet even geen toekomst, weet niet hoe het verder moet.

Ik neem jullie mee naar zondag 23 december 2018.

De dag na de uitvaart van Florian. De dag dat ik voor het eerst dacht: en nu?

De week er voor had ik mij alleen maar gefocust op de dienst.

De zorg voor Florian was weg, zijn lichaam was weg.  Wat nu? Ik voelde mij zo leeg en zo intens verdrietig. Ik kon alleen maar huilen. 

Op de automatische piloot kleedden wij de kinderen aan en kwam beneden. Ik deed de lampjes in de kerstboom aan, maar eigenlijk had ik zin om de boom en eigenlijk alle kerstversieringen kapot te maken en weg te gooien. Maar ja, zo zou ik voor altijd kerst voor de andere kinderen verpesten. 

Speech vader 

Ik dacht terug aan de speech van mijn vader tijdens de uitvaart. Hij stelde voor om allemaal een Florian-lichtje in de kerstboom op te hangen om zo toch een extra betekenis aan kerst te geven.

Extra betekenis

Dit vond ik zulke mooie woorden en ik dacht er over na…ik wilde niet alleen een extra betekenis geven aan kerst, maar aan zijn hele leven.

Over die vraag heb ik lang nagedacht: hoe geef ik Florian zijn leven extra betekenis?  Ik wilde dat Florian niet vergeten werd.In ieder geval wilde ik zijn verhaal opschrijven voor mijn kinderen en specifiek voor Celeste.

De vraag werd onverwachts beantwoord, toen ik overspoeld werd met reacties op mijn blog.

Lotgenoten vonden steun in mijn verhalen en mensen kregen door mijn blogs meer inzicht in wat rouwen met het gezin doet.

Bijzondere reacties
Maar waar ik ook tegen aan liep waren de op zijn zachts gezegd bijzondere reacties. Onbekende mensen die mij huilend in de armen vlogen, maar ook mensen die ik ken die me ontweken.  Of opmerkingen als: Gelukkig heb je er nog 3, of gelukkig was het een tweeling anders viel je nu in een zwart gat. Ach ja, hij had Down, wie weet wat je hem allemaal bespaard hebt. En een van de stomste reacties: “Had je dan ook laten testen tijdens de zwangerschap dan had je dit kunnen voorkomen.”

Verder werd ik vaak aangesproken op vreemde manieren. 
Bijvoorbeeld: “De buurman van een vriendin van mij heeft ook een kindje met Down, maar die had verder niets. Punt. 
Of mensen die onbewust erg op je emoties spelen :
“Ach meisie ik heb het gehoord van die en die, gaat het? Ik moet je even een knuffel geven. Ach je arme mannetje..”
en hoe lief het ook bedoeld is dit laatste stoort mij vreselijk. Als ik behoefte heb om te huilen ga ik wel naar Tom. 
Ook kreeg ik reacties van mensen dat zij mij als voorbeeld zagen en natuurlijk vleit me dat maar toch ben ik er niet blij mee.

Rouwen is uniek
Rouwen is zoiets unieks. Ieder doet het op zijn eigen manier. Rouwen is voor iedereen anders en er is geen slechte manier. Oke, bijna geen slechte manier… Voor mij werkte het om door te gaan. Mijn prioriteit was mijn gezin er bovenop helpen. Tom heeft het erg moeilijk gehad. Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter.
Ook de kinderen hebben het moeilijk gehad. Op de meest vreemde momenten begonnen ze over hun broertje. Ze hebben zoveel verdrietige opmerkingen gemaakt.

Laatst trof ik Julian aan gewikkeld in een dekentje van Florian en het speentje en flesje van Florian. Toen ik vroeg waarom hij dat deed, zei hij dat hij hem zo miste.
Of toen wij op het vliegtuig stonden te wachten en Elinde aan iedereen vertelde dat haar broertje dood was.
De keren dat Elinde de uitvaartdienst ging naspelen met haar buurmeisje  .

Het boek staat er vol mee met uitspraken en acties van de kinderen.
In het begin vond ik het erg lastig, die opmerkingen de hele dag. Nu vind ik het mooi.
Florian heeft een plaatst in het gezin en zal deze plaats altijd behouden.

Wat kun je zeggen?
Rouwen is ook lastig.  Wanneer iemand jarig is weten mensen precies wat zij moeten zeggen, wanneer iemand een dierbare verliest slaan veel mensen dicht.

Het boek dat ik in mijn hoofd had moest er komen maar dan niet alleen Florian zijn verhaal, ook een stuk over rouwen.

Dit laatste werd versterkt door opmerkingen die ik kreeg. 

Rouwadviezen
Ik heb mij wel vaker verwonderd over rouwadviezen.
Al vlak na zijn overlijden kreeg ik van velen te horen: “hoor jij niet gewoon thuis op de bank met een bak ijs te zitten? “Jij hoeft nog even niets te doen.” Waarom zou je afvallen? Je bent in de rouw?” “werken? Ga maar eerst even alles verwerken..”

En  12 weken na zijn dood schreef iemand me dat het nu wel eens klaar moest zijn met rouwen, dat ik de kinderen thuis moest laten rouwen en niet op straat.

Ook deze adviezen zijn lief bedoeld maar ik heb het als vreselijk betuttelend ervaren.
Ik doe het op mijn eigen manier… 

Naar omstandigheden gaat het goed met mij..

Het gaat met ups-and-downs. Ik heb soms het gevoel dat ik met grote snelheid naar beneden race in een achtbaan van niet te stoppen emoties.  Ik voel me als Max Verstappen op het circuit van Zandvoort : rondom me de stralende zon en de prachtige duinen, voor en onder mij het troosteloze, gitzwarte afsfalt.

Het ene moment ben ik  enorm uitgelaten en vrolijk, het volgende moment extreem somber en verdrietig. 

Ik heb mij verder wat meer teruggetrokken en heel veel mensen verwaarloosd. 
Maar, ik ben ook met mijzelf aan de slag gegaan
Ik stoorde mij aan meerdere gewoontes van mijzelf.

Voor degene die het niet weet: Tijdens de zwangerschap ben ik gevallen en brak mijn rug. ik had ik erg veel last van mijn rug.

Alles heb ik aangepakt en heb eindelijk foto’s laten maken van mij rug. Dat laatste is wel dingetje, want mijn rug blijkt  gebroken/verbrijzeld, een operatie is noodzakelijk.. 

De artsen zijn erg verbaasd hoe ik met deze rug heb kunnen functioneren. En dat is ook iets wat ik heb geleerd….Met wilskracht kan je zoveel. De psyche is sterker dan je denkt. Dat wil overigens niet zeggen dat het goed is om pijn weg te denken. Je krijgt niet voor niets een pijnsignaal.

Ik ben verbaasd dat ik dit allemaal aan heb gekund. Ik heb het gevoel dat ik door dit alles de sterkste vrouw ben geworden die ik maar kan zijn.  Maar tegelijkertijd voel ik me vaak een  zwak mens van vlees en bloed als de gevoelens van gemis en verdriet de kop opsteken.

Dit boek
Ik zou zo graag willen dat dit boek niet geschreven had hoeven worden. Dat het allemaal anders was gegaan….

Dat Florian had mogen opgroeien in het gezin waar hij hoorde en waar onvoorwaardelijk van hem werd gehouden.

Dat hij zijn eigen unieke weg in het leven had gevonden.Dat hij misschien wel over 16 jaar bij Jansje koffie had geserveerd.
Kortom : dat hij had mogen beleven hoe mooi ook zijn leven had kunnen zijn.

Het schrijven van dit boek over Florian was moeilijk omdat ik veel gebeurtenissen uit zijn korte leventje opnieuw beleefde. Opnieuw waren er gevoelens van verdriet. Maar het bracht ook veel vreugde. Het was het heerlijk om mij door dit boek opnieuw intens met Florian verbonden te voelen. Opnieuw leerde mijn kleine mannetje me om om te gaan met tegenslagen en verdriet en vooral : hoe waardevol ieder leven is!

Slot:

Een kind verliezen is het ergste wat je kan overkomen en daarin heb je geen keuze. Maar je hebt wel een keuze wat je er mee doet.

Je kan treuren en afvragen waarom…. Maar je kan het ook omdraaien. Ik ben dankbaar, dankbaar dat ik voor hem heb morgen zorgen. Dankbaar voor alles wat  ik nog wel heb.  En ja.. Florian heeft mijn leven een extra betekenis gegeven en met dit boek heb ik zijn leven een extra betekenis gegeven. 

En als ik 1 ding zou mogen meegeven: Kijk je geliefde, of je kinderen elke dag met liefde aan en wees dankbaar voor de dag. 

Geniet zoveel mogelijk.

Ik geniet ook nog steeds van de kinderen en ook nog steeds van Florian

En wanneer ik dat doe besef ik.. Florian is niet voor Voorbij!

• 

•