‘Tijdens de narcose sprak ik met mijn overleden zoontje’
Mijn operatie,
Eindelijk is het zover.
Het moment waar ik tegen opzie, maar ook naar uitkijk. Mijn rug wordt eindelijk geopereerd. Na 2 jaar door gelopen te hebben met een gebroken rug en pijn, is de verlossing nabij.
Nou ja.. als alles goed gaat natuurlijk.
Meerdere artsen hadden mij gewaarschuwd dat het een risicovolle operatie zou worden.
Toch ben ik niet echt bang geweest.
Om 6:30 uur moet ik mij melden bij de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Die nacht slaap ik slecht. Het begint tot mij door te dringen wat een ander leven ik kan krijgen als ik daadwerkelijk verlamd zou raken. Moet ik dit risico wel nemen? Straks ben ik niet eens meer in staat om mijn kinderen op te voeden.
Ik blijf malen en gelukkig is het snel 6:00 uur. We slapen in een hotel vlakbij het ziekenhuis, dus we hoeven niet nog vroeger op.
Tom brengt mij naar de afdeling en wordt verzocht om te vertrekken.
Ik omhels hem en loop met de verpleegkundige mee. Ze doet wat testen bij mij en geeft mij kleding die ik aan moet trekken voor de operatie.
Ik kijk om mij heen, ruik de geur van het ziekenhuis, hoor de piepjes en denk aan Florian. Ik moest toen een pak aan om hem weg te kunnen brengen naar de operatiekamer voor zijn hartoperatie. Dat arme knulletje, als ik wist wat ik nu weet, had ik hem dit nooit aangedaan.
Wat was hij ziek.
‘Mevrouw Louwen? We hebben een beetje haast. We moeten over 10 minuten al naar de OK’ haalt de verpleegkundige mij uit mijn gedachten. Ik knik.
Intussen wil ik heel hard huilen en schreeuwen dat ik mijn kindje mis. Maar dat doe ik niet.
Dat zou een beetje gek zijn.
Tien minuten later word ik de OK in gereden. Ik zie veel mensen staan. Twee neurologen, twee anesthesisten, drie chirurgen en twee verpleegkundigen.
Op de muren hangen allemaal röntgenfoto’s van mijn rug.
‘Zal ik je maar gelijk onder zeil brengen?’ hoor ik iemand vragen, die vervolgens iets in mijn infuus spuit. Het laatste dat ik denk is: ‘Goh, mijn zorgverzekering zal wel niet zo blij met mij zijn.’
Opeens zit ik in een zonnebloemveld. De lucht is geel en er staat een klein houten bankje waar ik op zit samen met Florian. Hij is iets ouder geworden en hij kan praten. Ik kan zijn gezicht niet heel goed zien maar ik weet dat het Florian is.
‘Ik ben bij je, mama. Ik ben altijd bij je.
Ik ben heel gelukkig hier.’
Ik voel mij intens gelukkig.
‘Mama voel je alsjeblieft niet schuldig. Je kon er niets aan doen. Het was mijn tijd. Ik hou van jou.’
Opeens word ik gewekt en zie ik allemaal mensen in de kamer staan.
Het licht is fel.
‘Mevrouw Louwen? Mevrouw Louwen? Kunt u uw benen bewegen?’
Ik beweeg mijn benen. De artsen reageren blij en vertrekken.
‘Ik zag mijn zoon, ik heb mijn zoon gesproken!’ roep ik blij. De verpleegkundige lacht en vraagt of ze Tom zal bellen. ‘Ja, zeg dan dat ik Florian heb gesproken.’ ‘Dat mag je zelf doen’ antwoordt ze. Ze houdt de telefoon bij mijn oor en ik roep het tegen Tom.
Wanneer Tom komt, vertel ik het verhaal.
Wij huilen. Het zal wel door de narcose komen, maar het was zo echt. Wat maakt het uit, het maakte mij intens gelukkig.
Dat gelukkige gevoel maakt snel plaats voor een hondsberoerd gevoel. Ik geef over en ik heb pijn ondanks de vele pijnstilling.
Ik blijf een nacht op de Pacu (Post Anesthesia Care Unit)
De volgende dag moet ik al proberen om op de rand van mijn bed te zitten.
Het lukt tot iedereens verbazing.
Toch blijf ik overgeven, omdat ik niet tegen de morfine kan.
Wanneer ik naar mijn eigen kamer word gebracht ligt deze vol met kaarten en cadeaus.
Er zitten ook veel brieven bij van mensen uit mijn directe omgeving. Ik voel mij schuldig. Ik heb sinds Florian zijn dood zo weinig geïnvesteerd in veel mensen en toch zijn zij er voor mij gebleven.
Ik wil zo snel mogelijk naar huis en hoewel de pijn ondraaglijk blijft, lukt het mij om uit bed te komen en naar de wc te lopen.
Inmiddels ben ik thuis en kan per dag drie keer 10 minuten uit bed met mijn korset aan.
De eerste 3 maanden mag ik echt nog niets qua fysiotherapie en ik mag pas na 9 maanden weer sporten. Wat vervelend nou… 🙂
Wordt vervolgd!
Mijn nieuwe rug😬
Tags: #Mama, #ziekenhuis, #operatie, #narcose, #gebrokenrug, #erismeertussenhemelenaarde
Alle reacties (0)Reacties aan het laden…
- 👍😁😂😃😄😨😅👶👧👩👨👴👵👪
PlaatsBlog aan het laden…Blog aan het laden…
