Van die situaties..
“Hoeveel kinderen heb jij?” Ik kijk wat ongemakkelijk, wat moet ik nu antwoorden? Ik heb geen zin om het steeds uit te moeten leggen. Twijfelachtig antwoord ik vier. Als ik drie zeg, voelt het alsof ik Florian verraad. “Zo! Dat is wel druk! Hoe oud zijn ze?” Weer voel ik mij wat ongemakkelijk. Moet ik het nu uitleggen? “5 jaar, 3 jaar en een tweeling van 10 maanden.” “Oh, zit er een tweeling bij? Pittig hoor, zeker met een tweeling. Ik vond één baby al pittig.” Ik voel mij opgelaten en heb het gevoel alsof ik nu lieg. “Mijn zoontje is afgelopen Kerst overleden dus het is nu nog één baby.”
Zo, het is er uit. De vrouw schrikt en weet even niet wat zij moet antwoorden. Ik help haar door te zeggen dat het lastig is en vraag snel of zij kinderen heeft. De vrouw vindt het erg om te horen en weet niet hoe ze moet reageren. Ik geef aan dat het ook niet hoeft, dat ik ook niet zo goed zou weten hoe ik zou moeten reageren wanneer dit mij verteld zou worden en snijd opnieuw een ander onderwerp aan.
Een andere situatie. “Wat doe je voor werk?” “Normaliter ben ik HR-adviseur maar momenteel ben ik auteur. Mijn boek komt bijna uit!” antwoord ik trots.“Oh wat leuk, waar gaat je boek over?”
Hmm… O ja.. nu moet ik het dus weer vertellen..
“Over mijn overleden zoontje met Down..” “Wat erg voor je… waaraan is hij overleden?”
Dit soort gesprekken komen vaak voor. Natuurlijk schrijf ik veel over Florian’s dood en over ons rouwproces, maar wanneer je mensen spreekt wil ik graag het onderwerp luchtig houden en er niet de hele tijd over hoeven beginnen. Dit is iets waar ik veel in mijn dagelijks leven tegenaan loop. Wanneer je het vertelt krijg je snel medelijdende blikken en een soort stempel opgedrukt terwijl ik ook nog steeds prettig gestoord ben en ook genoeg andere onderwerpen heb om te bespreken.
Eigenlijk is het jammer dat er geen woord is voor een ouder met een overleden kindje. Zoals je bij het woord weduwe direct weet waar het over gaat.
Ik zal hier vast een handigheid in gaan vinden en zolang ik dat niet heb, zal ik hier nog wel even mee blijven worstelen 🙂
Advies krijg je natuurijk gewenst of ongewenst
Doe ik nu ook maar.
Doen wat jij op dat moment goed dunkt.
Ik zeg altijd dat ik 2 kinderen heb en dat mijn dochter helaas op 37-jarige leeftijd plots is overleden. En inderdaad ligt het eraan hoe de ander reageert of ik al dan niet verder uitleg geef.
Hopelijk wordt het met de tijd ‘gewoon’ om te vertellen over Florian zoals ik over mijn dochter.
Soms ook onnadenkend van de andere kant. Hebben mensen überhaupt kinderen? Maar ja, belangstelling is meestal wel oprecht, en dan kunnen de antwoorden voor beide partijen ongemakkelijk zijn. En daar moeten we allen zelf een weg in vinden.
Heel herkenbaar…helaas. Ik laat het meestal van de context van de ontmoeting afhangen; hoeveel tijd heb ik om e.e.a. uit te leggen, ga ik diegene nog vaker tegenkomen, en wanneer? Dat soort overwegingen. Ik heb ook niet altijd zin om erover te beginnen. In het begin voelde dat inderdaad als verraad, ontkennen van bestaan of zoiets. Maar nu de tijd vordert (8 jaar verder) is dit voor mij een goede manier. Het bestaan van onze eerste dochter is niet (meer) alleen afhankelijk van het over haar praten. Ik heb geen advies voor je, ik weet alleen dat met de tijd het voor mij minder lastig werd om de afweging wel/niet vertellen te maken.
Ik wil je bedanken!
Ik vond het eerst moeilijk dat je zo publiekelijk rouwde maar zag steeds meer de toegevoegde waarde daar van in. Ik heb de dood van mijn dochter Lucy weggestopt en er nooit meer over gesproken.
Dankzij jou durf ik na 21 jaar eindelijk openbaar te rouwen. Ik heb haar kiekjes opgezocht en opgehangen. Ik durf te huilen en verdrietig te zijn.
Ik ben je zo dankbaar.
Liefs, Maria