Ziekenhuis in ziekenhuis uit blog 1

14 oktober 2018 30 Door Mirjam

 

“Ik vind de druk in zijn longen nog veel te hoog,” zei de cardioloog terwijl zij de gel van zijn buikje eraf veegde met een
doekje. Florian had net weer een hartecho gehad.
“En nu?” Vroeg ik bezorgd.
“Dat betekent dat de hartoperatie toch sneller moet gaan plaatsvinden.”
“Hoe snel?”
“Ik geef hem nog 3 weken de tijd om hem een kans te geven dat het beter gaat maar anders zet ik hem op de wachtlijst bij het LUMC. Daar voeren ze deze operaties uit. Gemiddeld ben je binnen 6 weken aan de beurt.”
Ik voelde tranen opkomen maar probeerde ze in bedwang te houden en keek Tom aan.
Hij bleef zakelijk en stelde veel vragen over de operatie.
Ik zag alleen maar mijn kleine ventje voor mij in de operatiekamer. Het moment dat ik afscheid moest nemen terwijl hij de operatiekamer in ging. Het idee dat de artsen 4 uur lang met mijn jongetje bezig waren zonder dat ik hem kan troosten.
“Het is wel een open hart operatie maar het is een routine operatie voor hen hoor,” hoorde ik haar zeggen.
Het liefste wilde ik Florian oppakken en weglopen. Ik wilde hem niet nog meer leed aan doen.
“Wat is de overlevingskans?” Vroeg ik.
“Heel hoog, wel 99%”
Straks zit hij bij de ene procent bedacht ik mij maar sprak mijzelf gelijk toe dat doemdenken geen enkele zin had.
In de auto naar huis kwamen de tranen.
“Het heeft geen zin om ons nu al druk te maken, wie weet boekt hij vooruitgang deze 3 weken,” zei Tom.
“Maar de arts gaf het een hele kleine kans,” antwoordde ik snikkend.
“Hij heeft ons al vaker doen verbazen,” zei hij lief.
Het mooie van Tom en mij is dat wij elkaar altijd goed kunnen opbeuren.
Een dag later zaten wij in het audiologisch centrum.  Florian was drie keer gezakt voor de reguliere gehoortest. Daarom kreeg hij een uitgebreide test in het AMC.
Tom en ik waren wel bang dat hij slechthorend of misschien wel doof was.
Ds testen die hij kreeg duurde in totaal 2 uur.
De audicien die de testen afnam mocht niets tussendoor zeggen.
Vol spanning wachtten wij de testen af.
“Florian heeft een licht tot matig gehoorverlies, omdat hij nog premature oortjes heeft kunnen wij niet zien of het probleem in het slakkenhuis of middenoor zit. Als het in het slakkenhuis zit dan zal het met gehoorapparaatjes opgelost kunnen worden. Zit het probleem in het middenoor dan kan het misschien operatief verholpen worden.”
“Dus hij kan horen! Riepen wij blij!”
De audicen keek ons verbaasd aan:”Meestal is dit het stukje dat ouders gaan huilen.”

Wij gingen er vanuit dat hij vrijwel niets hoorde, dus dit was goed nieuws!

Weer een dag later zaten wij bij de kinderchirurg die zijn buikje onderzocht ivm de ziekte van Hirschsprung.
“Ik ben tevreden maar ik wil hem wel het liefste zo snel mogelijk opereren, zodra de kindercardioloog toestemming geeft.”
“Maar het gaat goed toch nu?” Vroeg ik.
“Ja dat komt omdat je hem 2 keer per dag spoelt maar hij zal sowieso geopereerd moeten worden. Het stukje darm werkt niet en zonder operatie zal je hem altijd moeten spoelen. (Spoelen houdt in dat je een darmkatheter  inbrengt.)
Ik vroeg of het mogelijk was deze operatie zolang mogelijk uit te stellen. Dat kon wel maar de arts opereerde liever zo snel mogelijk.
“Nu liggen baby’s nog stil en dat is beter voor het herstel.”
Een beetje moedeloos reden wij naar huis. Wij moesten opschieten want de logopedist zou zo op de stoep staan.
Zij helpt hem met zijn mondmotoriek en de borstvoeding. (Hij heeft nog weinig kracht)
Ook komt er wekelijks een fysiotherapeut aan huis voor hem.
Een dag later zaten wij bij de kinderarts van de Downpoli.
Deze arts zal Florian tot zijn 18e begeleiden. Een erg aardige dokter die ook net als alle andere artsen ruim de tijd voor ons nam.
Hij stelde zich voor en vertelde dat er dit jaar nog heel veel op ons af zou komen..
Dat merken wij nu al elke dag!